خسروشاه نیوز- سعید خسروشاهی: در کوچه‌ها و خیابان‌های شهر، صدای «یاحسین» می‌پیچد و عطر چای نذری با هوای محرم در هم می‌آمیزد. ایستگاه‌های صلواتی، در روزهای داغ تابستان، همچون فانوس‌هایی در مسیر عابران روشن می‌شوند و نشانی‌اند از عشق مردم به امام حسین(ع) و یاران وفادارش.

برپایی این ایستگاه‌ها، تنها دادن یک لیوان چای یا شربت نیست؛ بلکه نمادی از فرهنگ ایثار، میزبانی و همبستگی مردم در بزرگداشت نهضت عاشوراست. هر میز، هر دیگ، هر لیوانی که با لبخند تعارف می‌شود، سندی است بر تداوم راهی که از کربلا آغاز شد؛ راهی که با لب تشنه، ولی با دلی سرشار از ایمان پیموده شد.

جوان و پیر، زن و مرد، همه در کنار هم، بی‌چشمداشت، گرد هم می‌آیند تا سهمی در عزای حسین(ع) داشته باشند. کودکی که لیوان شربت می‌دهد، پیرمردی که قندان را دست‌به‌دست می‌گرداند، و زنی که با افتخار پارچه مشکی صلواتی را بر دیوار نصب می‌کند، همگی با زبان بی‌زبانی می‌گویند: «ما هنوز با حسینیم».

در این ایستگاه‌ها، نه فقط خستگی راه رفع می‌شود، بلکه دل‌ها به هم نزدیک‌تر و ایمان‌ها گرم‌تر می‌شود. حتی آنان که عبور می‌کنند و چیزی نمی‌گیرند، لبخندی از محبت را با خود می‌برند؛ لبخندی که از عمق اعتقاد مردمی برمی‌خیزد که هر سال با آغاز محرم، خانه و دل خود را سیاه‌پوش عشق و ارادت می‌کنند.

ایستگاه‌های صلواتی، صدای رسای مردم‌اند در دفاع از مظلومیت، عدالت و آزادگی. آن‌ها ادامه همان مشک‌های پاره‌شده‌اند؛ یادآور عطش، ولی با پیام سیراب کردن دل‌های عاشق