شهریار شاعری بود که توانست میان سنت و مدرنیته پلی بزند. در روزگاری که شعر فارسی میان دو قطبِ کلاسیک‌گرایی و نوگرایی معلق بود، شهریار با زبانی نرم و لحنی صمیمی توانست هر دو طیف را با خود همراه کند.

شهریار در سال 1325 در مورد خروج نیروهای شوروی از تبریز و شکست توطئه تجزیه‌طلبی فرقه دموکرات آذربایجان به هدایت و حمایت شخص استالین سروده است: خوان به یغما برده آن ناخوانده مهمان می‌رود/ آن نمک نشناس بشکسته نمکدان می‌رود